Ο Μαθητής ένιωθε πως είχε έρθει η ώρα για το επόμενο επίπεδο, για την μαθητεία με τον Μαχητή της Σκιάς. «Και που θα βρω τον Μαχητή της Σκιάς;»  ρώτησε. «Εκεί που τον περιμένεις» του απάντησε ο σοφός του δάσκαλος.

Κι έτσι ήταν που ξεκίνησε για το μακρύ ταξίδι για εκεί που γέρνει ο ήλιος ανάμεσα στα βουνά…το μέρος που οι σκιές είναι μακρύτερες και πιο βαθιές. Ταξίδεψε τρεις μέρες μέσα από κατάφυτες περδιάδες, απότομες λόφοπλαγιές, σκοτεινές κοιλάδες και αφρισμένα ποτάμια, μέχρι που έφτασε στην σχισμή στα βουνά, εκεί που ο ήλιος δύει…κι ανάμεσα στα βράχια κάθισε και περίμενε.

Δεν θα μπορούσε να πει πόση ώρα είχε περάσει όταν ξύπνησε με τον ήλιο να τον τυφλώνει, έναν πόνο στην πλάτη και ένα ζευγάρι μενεξεδιά μάτια να καρφώνονται βαθιά στην ψυχή του.

“Θέλω να με διδάξεις τα μυστικά της βαθιάς κατανόησης. Να με μάθεις πως να προετοιμάζομαι για τις μάχες μου.»

«Δεν μπορώ να σου διδάξω τίποτα» απάντησε συνοφρυωμένος ο Μαχητής της Σκιάς. Το να μάθεις όμως είναι εντελώς άλλο ζήτημα. Το να μάθεις είναι δική σου ευθύνη. Θα συμβεί όταν είσαι έτοιμος. Είσαι;»

«Μα και βέβαια γιατί λαχταρώ να μάθω!» «Τότε σίγουρα θα μάθεις, αρκεί να ξέρεις να παρατηρείς. Κάθισε ήσυχα και παρατήρησε με μεγάλη προσοχή»

Πριν προλάβει να αρθρώσει κουβέντα, ο Μαχητής της Σκιάς κινούνταν κιόλας σιωπηλά ανάμεσα στα βράχια. Μετακινούνταν σιωπηλά εξετάζοντας προσεκτικά τα ανοιχτό έδαφος και τις συστάδες με τις πέτρες. Παρατηρούσε με προσοχή την φύση των χώρων και πώς συνδέονταν με άλλους χώρους. Σημείωνε στο μυαλό του τα σημεία με εύκολη πρόσβαση και πού η κίνηση θα ήταν πιο δύσκολη. Τελικά φάνηκε να παίρνει μια απόφαση γιατί σταμάτησε να πηγαινοέρχεται και έμεινε ακίνητος.

Φάνηκε στον Μαθητή πώς ο Μαχητής της Σκιάς έγινε ένα με το χώρο. Η αναπνοή του μετακινήθηκε σε ένα σημείο βαθιά μεσα του. Ο κορμός του έμεινε ακίνητος και φαινόταν μόνο ένα βαθύ ανεβαοκατέβασμα στην περιοχή κάτω από τον ομφαλό του. Κι όμως, η ανάσα του σαν να γέμιζε τον χώρο και η παρουσία του σαν να δονούσε ακόμη και τα βράχια που τον τριγύριζαν.

Μετά από λίγα λεπτά ακινησίας, με την  παρουσία του Μαχητή της Σκιάς να γεμίζει τον χώρο, εκείνος άρχισε να κινείται, γρήγορα και μεθοδικά. Ξεκρέμασε το σακούλι με τα λιγοστά του υπάρχοντα και το φύλαξε κάτω από κάποιες πέτρες. Ύστερα άδειασε προσεκτικά τις τσέπες βγάζοντας σακουλάκια και μικροαντικείμενα και τα τακτοποίησε προσεκτικά μαζί με το σακούλι του. Έβγαλε και το πανωφόρι του και τότε ο Μαθητής είδε για πρωτη φορά να λάμπει στο πρωινό φως το το κομψό μακρύ ραβδί του Μαχητής.

Και μόνο τότε ο Μαθητής κατάλαβε τον θανάσιμο κίνδυνο που παραμόνευε τον  Μαχητή της Σκιάς. Από τις σκιές ο εχθρός  προχωρούσε κατά πάνω του, δεκαέξι Σκιές του Πολέμου, με τα σπαθιά τραβηγμένα και την εχθρική τους διάθεση γραμμένη στη λάμψη των  ματιών και σε κάθε κίνηση.

Το τραγούδι των πουλιών σώπασε, το ίδιο και ο χορός των τζιτζικιών. Μια σιωπηλή ένταση απλώθηκε πάνω από το πεδίο της μάχης. Ο Μαχητήςτης Σκιάς προσεκτικός μα καθόλου ανήσυχος περίμενε. Και φάνηκε στον Μαθητή, καθώς μαζευόταν ακόμη πιο σκυφτός στην κρυψώνα του, πως εκείνη την στιγμή έγινε μπροστα στα μάτια του ακόμη μια μεταμόρφωση. Καθώς στεκόταν ακίνητος στο σημείο που ειχε διαλέξει, χαλαρός , σαν σε ροή κι όμως εντελώς ακίνητος, ο Μαχητής της Σκιάς άπλωσε το χέρι ψηλά και σαν να τράβηξε κάτι από τον ουρανό, άφησε το χέρι να πέσει μπροστά από το πρόσωπο, το στήθος, το στομάχι μέχρι που στάθηκε σ’ ένα σημείο τρία δάχτυλα κάτω από τον ομφαλό του.

Η ανάσα του βάθυνε, σαν να ψήλωσε, η παρουσία του έγινε ακόμη πιο  επιβλητική. Στα μάτια του Μαθητή ο Μαχητής της Σκιάς μεταμορφώθηκε σε κάτι μεγαλειώδες, ανίκητο. Σαν να μην πατούσε πια στην γη.

Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή, οι Σκιές του Πολέμου όρμησαν με τα όπλα τραβηγμένα και ιαχές να σκίζουν τον αέρα. Κι όμως, ο Μαχητής της Σκιάς είχε ακόμη χρόνο. Χαμογελώντας έσκυψε και από μια σχισμή στον βράχο έκοψε ένα μικροσκοπικό λουλούδι. Και παρατήρησε προσεκτικά το λαμπερό κόκκινο χρώμα του, τις γραμμές που σαν λεπτεπίλεπτες φλέβες διέσχιζαν τα πέταλά του, μύρισε βαθιά το μεθυστικό του άρωμα. Και για μια στιγμή όλη του η ενέργεια ήταν εκεί, συγκεντρωμένη σε ένα γαλήνιο σημείο βαθιά μέσα του.

Ξαφνικά, στον χρόνο που χρειάστηκε ο πρώτος από τους εχθρούς του να κατεβάσει το σπαθί προς το κεφάλι του, ο Μαχητής της Σκιάς είχε ήδη αλλάξει θέση. Χόρευε σαν αέρας, με το ραβδί να λάμπει στο φως, κινήσεις, σφύριγμα ανέμου, αίμα, όλα θολά μπροστά στα μάτια του Μαθητή. Σαν να χτυπούσε με την ταχύτητα της αστραπής και τη χάρη πάνθηρα. Παραπλανητικά αργός κι όμως απατηλά ταχύς, ο Μαχητήςτης Σκιάς κινούνταν σαν να ο χρόνος να μην υπήρχε γι αυτόν. Και τώρα πια οι Σκιές του Πολέμου χάνονταν μέσα στην σύγχυση, εξαφανίζονταν μέσα στην μαυρίλα απ’ όπου είχαν εμφανιστεί.

“Λοιπόν, αν εισαι έτοιμος πες μου τι έμαθες” ρωτησε ο Μαχητής της Σκιάς μαζεύοντας ήρεμα τα πράγματα του ενώ ο Μαθητής προσπαθούσε ακόμη να μαζέψει τις σκέψεις του. Ο Μαθητής πήρε μια βαθιά ανάσα. Θυμόταν καλά το μυστικό της ανάσας της ζωής. “Καθώς κοιτούσα ζαλίστηκα… Δεν ξέρω πια τι ξέρω και τι νομίζω πως ξέρω” …. Ο Μαχητής της Σκιάς γύρισε προς το μέρος του με χαμόγελο. “Πάμε να περπατήσουμε στο φως” του είπε. Και όλα αυτά που ήδη ξέρεις θα σου ακουστούν ξεκάθαρα, θα γίνουν πιο φανερά…

“Λοιπόν, καθως κοιτούσα, μου φανηκε πως διαλεξες προσεκτικά έναν χώρο κατάλληλο για την μάχη που ήθελες να κάνεις, ενα σημείο όπου να μπορείς να κινείσαι άνετα και ελεύθερα, να έχεις το πλεονεκτημα.” “Πολύ σωστά.”

Διάλεξε προσεκτικά την περιοχή σου, είναι ο πρώτος κανόνας.

“Μετά σταμάτησες για λίγο και άλαξες το μοτίβο της ανάσας σου. Φαινόσουν γαλήνιος και σαν η παρουσία σου να γέμιζε τον χώρο.”

 Πάρε χρόνο να εστιάσεις στο κέντρο σου. Αυτός είναι ο δεύτερος κανόνας.

Έπειτα άφησες το σακίδιο σου, άδειασες τις τσέπες σου και απομάκρυνες οτιδήποτε δεν σου ήταν απαραίτητο” ” “Παρατήρησες σωστά.”

Ξεφορτώσου όλα τα μη απαραίτητα. Αυτός είναι ο τρίτος κανόνας.

“Το επόμενο που παρατήρησα ήταν πως άπλωσες το χέρι και σαν να συνέδεσες  κάτι από ψηλά με τον βαθύτερο εαυτό σου.”

Συνδέσου με την Πηγή. Η Ανάσα της Ζωής υπάρχει μέσα στην εν-πνευσή μας. Αυτός είναι ο τέταρτος κανόνας.

“Κι επειτα έκανες κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω. Ακριβώς την ώρα που σου ορμούσαν, εσύ σαν να μην σ ενοιαζε καθόλου, έσκυψες, μάζεψες ένα λουλουδάκι και αφιέρωσες την στιγμή γαι να γευτείς την ομορφιά του.”

Πριν την δράση, καθάρισε το μυαλό σου από συνειδητές σκέψεις γιατί σε στιγμές κρίσης ο νους δεν βοηθά. Αυτός είναι ο πέπμτος κανόνας.

Ο νεαρός Μαθητής έσκυψε σκεφτηκός. Ο Μαχητής της Σκιάς διαβάζοντας την σκεψη του, συνέχισε: “Αν δεν είσαι απόλυτα προετοιμασμένος όταν αρχίσει η μάχη, θα είσαι ανίκανος να ανταποκριθείς στο εδώ και τώρα με όλες τις πηγές δύναμης που διαθέτεις. Ο αποτελεσματικός αυτοσχεδιασμός απαιτεί δομή και σχέδιο.”

Ο Μαθητής έγνεψε πριν προχωρήσει: “Και  μετά σε μια στιγμή, ήσουν πάλι παρών και νόμιζα ότι κινιόσουν δυο φορες πιο γρήγορα από τους αντιπάλους σου κι όμως είχες δυο φορές περισσότερο χρόνο να αντιδράσεις.”

Πρέπει να μάθεις να επιβραδύνεις τον χρόνο. Και όταν το έχεις μάθει αυτό, θα μπορείς να κινείσαι και να σκέφτεσαι πιο γρήγορα όταν είναι ανάγκη. Κι ακόμα να απολάμβάνεις κάθε τέτοια γλυκιά στιγμή. Αυτός είναι ο έκτος και τελευταίος κανόνας.

“Μα πώς επιβραδύνεις τον χρόνο? Πώς είναι δυνατόν?” “Η απάντηση είναι απλή και περίπλοκη μαζί. Χρειάζεται να εξασκηθείς. Όπως κάθε τέχνη, η η εξάσκηση που θα κάνεις με επιμονή και ενθουσιασμό θα σε ανταμείψει.”

“Μα πώς θα το κάνω αυτό;” Πώς θα επιβραδύνω τον χρόνο?”

“Απλά ακολούθησε το αστέρι σου.”

Ο Μαθητής ξάπλωσε στην άμμο. Μπορούσε ν’ ακούσει το κύμα στην ακρογιαλιά. Ένιωθε την αύρα να του φιλά τρυφερά το πρόσωπο. Η αψιά μυρουδιά του αλατιού του γαργαλούσε τα ρουθούνια και την γλώσσα. Κοίταξε το απέραντο στερέωμα πάνω ψηλά και διάλεξε το δικό του αστέρι. Κάρφωσε πάνω του το βλέμμα με επιμονή και ενθουσιασμό και σιγά-σιγά, όσο περισσότερο και βαθύτερα το κοίταζε τόσο τα άλλα αστέρια εξαφανιζόταν από το στερέωμα μέχρι που έμεινε μόνο το δικό του αληθινό αστέρι. Το αστέρι του, που θα ακολουθούσε… για τώρα… για πάντα.