Με μεγάλη χαρά παρουσίασα το workshop “Διαπολιτισμική Εκπαίδευση” στο Συνέδριο Παιδοψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου. Κι όμως ο τίτλος αυτός για εμένα υποδεικνύει ακριβώς την ανάγκη όλου του εκπαιδευτικού συστήματος για εκ βάθρων αναθεώρηση των στόχων του.
Η Εκπαίδευση δεν θα έπρεπε να χρειάζεται χαρακτηρισμούς όπως “διαπολιτισμική” ή “πολυαισθητηριακή” γιατί η εκπαίδευση θα έπρεπε να είναι όλα αυτά και πολύ περισσότερα….
Το όραμα μας για τα παιδιά με τα οποία είμαστε συνταξιδιώτες στην ανακάλυψη δεν μπορεί να είναι απλά να τα βοηθήσουμε να επιβιώσουν σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Αυτό που πρέπει να ονειρεύεται κάθε διευκολυντής μάθησης είναι να δυναμώσει ανθρώπους που θα μάθουν ανθίζουν στην πρόκληση, να αναπτύσσονται δια βίου, να συνδέονται αβίαστα, να ευημερούν και να δονούνται από περιέργεια, δημιουργικότητα και χαρά για την ζωή.
Τι είδους εκπαίδευση μπορεί να το πετύχει αυτό; Εκπαίδευση Δεξιοτήτων Ζωής. Μόνο αν τώρα προικίσουμε τα παιδιά μας με δεξιότητες όπως η δεκτικότητα στην αλλαγή, η κριτική σκέψη, η αναλυτική ικανότητα, η αποτελεσματική επίλυση περίπλοκων προβλημάτων, η αβίαστη συνεργασία με ομάδες σε τοπικό και διεθνές επίπεδο και φυσικά ο ψηφιακός γραμματισμός- η γνώση και η ευχερής χρήση online εφαρμογών- τότε και μόνο τότε θα μπορέσουν να γίνουν Πολίτες του Κόσμου. Πολίτες ενός κόσμου που μεταβάλλεται με ρυθμούς που ποτέ δεν είχαμε βιώσει στην ανθρώπινη ιστορία. Πολίτες ενός μέλλοντος που κυοφορεί το δίδυμο κίνδυνος και ευκαιρία σε συνδυασμό και ένταση μοναδικές.
Στόχος και επίτευγμα μιας τέτοιας προσέγγισης που εκπαιδεύει στο παρόν με το βλέμμα στραμμένο στο- όχι και τόσο μακρινό- μέλλον θα είναι βέβαια και η αβίαστη αποδοχή της ετερότητας είτε προέρχεται από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό. Για εμένα αυτό είναι μόνο η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, και η πιο σημαντική, είναι ότι θα προετοιμάζει τα ίδια τα παιδιά να ευημερήσουν οπουδήποτε, συνεργαζόμενα με οποιονδήποτε, δημιουργώντας ευκαιρίες για ανάπτυξη συνεχώς και αφήνοντας το δικό τους μοναδικό στίγμα.
Ποιος είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος να τα διδάξουμε; Δείχνοντας εμείς τον δρόμο, φυσικά… Ξεφεύγοντας από απαισιοδοξία και την μιζέρια και αντιλαμβανόμενοι τις ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας. O ελληνοαμερικάνικης καταγωγής Dr Peter Diamantis, συνιδρυτής του Singularity University και ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στον κόσμο σύμφωνα με το περιοδικό Fortune, αποκαλύπτει ότι το 1970 χρειαζόταν 5 εκ δολάρια και ένα επιτελείο από ειδικούς για να ξεκινήσει κανείς μια επιχείρηση με παγκόσμια εμβέλεια. Σήμερα αρκούν 500 δολάρια , ένας υπολογιστής με σύνδεση στο διαδίκτυο και μια φρέσκια ιδέα φυσικά. Όπως λοιπόν ζητάν συχνά να ακούν οι μαθητές μου, δεν είναι θέμα περιστάσεων αλλά θέμα στάσεων. Η στάση ζωής που υποστηρίζει την δια βίου ανάπτυξη περιλαμβάνει την συνεχή επιμόρφωση, την συνεργασία και βέβαια τις καινοτόμες ιδέες.
Πόσο τυχεροί είμαστε, σαν εκπαιδευτικοί και σαν άνθρωποι που ζούμε σε αυτή την γεμάτη προκλήσεις- άρα και ευκαιρίες- χρονική στιγμή. Απλά ας το θυμόμαστε:
Ο πιο σίγουρος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το σχεδιάσεις….και αυτό ισχύει και στην εκπαίδευση.
